کمک به راه رفتن بیمار صدمه دیده مغزی

متخصص مغز و اعصاب: چک کنید ببینید بیمار می تواند بدون کمک بایستد، سپس از او بخواهید یک قدم به جلو رفته و دوباره برگردد. اگر نتوانست بدون کمک بایستد، از او بخواهید که بدن خود را به چپ و راست حرکت دهد. شخص کمک کننده باید آماده باشد که هر لحظه بیمار تعادلش را از دست داد او را نگه دارد.

آموزش راه رفتن

اگر نتواند بدون کمک بایستد، برای راه رفتن و ایستادن نیز نیاز به کمک خواهد داشت. این کمک می تواند از طرف شخص، یا استفاده از ابزاری مثل عصا باشد. بیمار میتواند هم توسط یک شخص و هم به کمک عصا آموزش ببیند.

آموزش راه رفتن به کمک دو نفر

. هر کدام باید در یک طرف بیمار و مقابل هم بایستند، با یک دست خود، دست و یا ساعد بیمار را گرفته و با دست دیگر پشت او را نگهدارند. (شکل ۷۳)

.ممکن است برای صاف نگه داشتن یک یا هر دو پای بیمار به میله نیاز باشد. این میله باید قبل از اینکه شخص بایستد به پای او بسته شود. زمانیکه او محکم ایستاده است، کمک کنید تا وزنش را روی یک پا بیاندازد و با پای دیگر یک قدم به جلو بردارد.

.ممکن است لازم باشد با یک پا قدم بردارد تا زمانیکه تعادلش را بر روی پای دیگر حفظ کند.

. اجازه دهید شخص با کمک دستان دو فرد حامی خودش را نگه دارد.

. به او یاد آور شوید که سرش را بالا نگه داشته و به جلو نگاه کند طوری که انگار دارد راه می رود (به زمین نگاه کردن راه رفتن را برایش مشکل می سازد.

. فقط یکی از کمک ها باید بیمار را راهنمایی کند. اگر دو نفر همزمان با او شروع به صحبت کنند، ممکن است گیج شود.

آموزش راه رفتن به کمک یک نفر

. در سمت ضعیف تر بیمار ایستاده، با یک دست از جلو دست بیمار را گرفته و با دست دیگر پشت او را نگه دارید.

. به او کمک کنید وزنش را به یک طرف بیاندازد و یک با طرف دیگر قدم بردارد. شخص میتواند یک دستش را روی باسن بیمار قرار داده و کمک کند که وزنش را روی پای دیگرش بیاندازد. وقتی که وزنش روی پای دیگر افتاد سپس از او بخواهید که یک قدم با آن پای دیگرش بردارد.

.اگر بیمار هنوز نمی تواند پای ضعیفش را به جلو حرکت دهد، شخص باید کمک کرده و پای ضعیف او را به جلو هل دهد.

آموزش دومین تمرین- به بیمار یاد دهید با یک چهار پایه کمکی راه برود.

. بیمار باید بتواند از هر دو دستش برای استفاده از وسیله کمکی استفاده کند (بعضی اوقات «واکر» نامیده می شود.

. یک واکر میتواند با تکه های چوب هم ساخته شود که شخص بتواند به آن تکیه کند.

. ارتفاع دسته های واکر باید کمی از باسن بیمار بالاتر باشد طوری که وقتی بیمار به دسته های واکر تکیه میدهد آرنجش کمی خم شود.

. بیمار واکر را با دو دستش نگه میدارد و کمک میکند که تعادلش را حفظ کند اما ممکن است هنوز به کمک شخص دیگری هم نیاز داشته باشد. شخص باید در سمت ضعیف بیمار یا پشت سر او و واکر بایستد.

. از بیمار بخواهید واکر را با کمک دستهایش به جلو ببرد و قبل از اینکه بیمار شروع به حرکت کند، مطمئن شوید که همه چهار پایه آن بر روی زمین قرار دارد.

. از بیمار بخواهید اول با یک پا قدم به جلو بردارد سپس با پای دیگر مطمئن شوید پاهای یبمار در داخل چارچوب واکر قرار دارد. نباید قدم های خیلی بردارد. این امر میتواند باعث از دست دادن تعادلش شود. از بیمار بخواهید موقع راه رفتن سرش را بالا گرفته و به جلو نگاه کند.

. بیمار را بسیار ساده راهنمایی کنید. در یک زمان دستور های زیادی به او ندهید چون ممکن است باعث گیجی وی شود.

. قبل از اینکه قدم بردارد اجازه دهید اول بایستد و تعادلش را بدست آورد.

راه رفتن برای کسی که مدتهاست راه نرفته کار بسیار خسته کننده ای است. اول مسافت های بسیار کوتاه را برای راه رفتن بیمار در نظر بگیرید و اجازه استراحت زیاد به او بدهید.

کمک به بیماری که در حرف زدن مشکل دارد.

بیماری که آسیب مغزی دیده ممکن است قادر به درک مفاهیم، کلمات و استفاده از کلمات و بیان عقاید خود نبوده و نتواند به وضوح صحبت کند.

 مشکل درک و بیان مطالب

مشکل درک و بیان و نوشتن کلمات و زبان مادری بیمار آفازی نامیده میشود. شخص بیمار ممکن است هم در درک مفاهیم و صحبت اطرافیان مشکل داشته باشد و هم نتواند نظرات و عقاید خود را به راحتی بازگو کند.

. ممکن است نتواند از هیچگونه راهنمایی و دستورالعملی نیز پیروی کند و فقط قادر به پیروی از بخشی از دستورات باشد.

. ممکن است فقط بتواند از دستور العمل های بسیار ساده (یک مرحله ای) پیروی کند نه بیشتر.

. ممکن است قادر به درک ایما و اشاره و متن و نوشته نباشد.

. همچنین ممکن است قادر به درک شوخی هم نباشد.

.بعضی بیماران ممکن است قادر به درک مفاهیم باشند اما نتوانند عقاید و افکار خود را بیان کنند.

ممکن است شخص به این ناتوانی خود کم و بیش آگاه باشد.

.ممکن است بیمار وقتی ببیند نمی تواند از طریق صحبت کردن با دیگران ارتباط برقرار کند، کاملاً مضطرب و سر خورده شود. شاید کلمات و اصوات دیگری را جایگزین کند (به جای قاشق بگوید فنجان یا به جای cup بگوید tup)

. همچنین ممکن است کلماتی را در یک جمله جا بیاندازد.

. ممکن است برای پیدا کردن کلمه مناسب مشکل داشته باشد.

. ممکن است برای گفتن کلمه مناسب گیر کرده و از حرکات لب و زبان اضافه تری استفاده کند.

. ممکن است دیگران خیلی عادی و طبق معمول خودشان با بیمار صحبت کنند و ندانند که ممکن است این کلمات یا عبارات برای او نا مفهوم باشند.

. ممکن است بیمار از کلمات نا مفهوم استفاده کند.

. همچنین ممکن است طوری جمله بندی کند که کلمات نامربوط و نا هماهنگ باشند.

. ممکن است همین طور پشت سر هم صحبت کرده و به دیگران اجازه صحبت ندهد.

راهکارهای کمک به درک بیمار

. قبل از صحبت کردن مطمئن شوید که توجه بیمار به شماست. اسمتان را بگوئید و مطمئن شوید که به شما نگاه میکند.

. به آهستگی صحبت کنید.

. سعی کنید از ساده ترین عبارات برای بیان پیغام تان استفاده کنید.

. از جملات کوتاه استفاده کنید. جملات تان را در صورت لزوم تکرار کنید.

. برای کمک به فهماندن منظورتان از عکس یا حرکات و اشارات استفاده کنید.

راهکارهای کمک به شخصی با مشکل آفازی جهت کمک به صحبت و ادای درست کلمات

. به بیمار کمک کنید وسایل دور و برش در منزل را به نام هایشان صدا کند.

. او را تشویق کنید که از ایما و اشاره استفاده کند.

. ازاو بخواهید که توضیح دهد هر وسیله ای شبیه چیست و کجا به کار میرود.

. حتی اگر بیمار کلماتی را در جمله ها جا بیاندازد، ممکن است بتواند پیغام خود را منتقل کند. جمله کامل را برای بیمار تکرار کنید تا بیمار ببیند که چه کلماتی را از قلم انداخته است.

. اگر او نمی تواند کلماتی که می خواهد بگوید را بیان کند، از او بخواهید به شما نگاه کرده و گوش دهد که شما چطور آن کلمه را بیان میکنید، سپس از او بخواهید همان کلمه را تکرار کند.

. از او بخواهید کلماتی را که اغلب مورد استفاده است بیشتر تمرین کند.

برای مثال « درد دارم» یا «تشنه ام».

. اگر او زیاد صحبت میکند، به او بگوئید چه زمانی باید سکوت کند تا به آنچه دیگران می گویند گوش دهد. از او بخواهید زمانیکه شما صحبت می کنید سکوت کند.

راههای دیگر کمک به شخص با مشکل آفازی جهت برقراری ارتباط

. اگر مطمئن نیستید که بیمار چه می خواهد بگوید، از او بخواهید با «بله» و «خیر» جواب دهد.

. او را تشویق کنید که از ایما و اشاره استفاده کند یا به عکس هایی که کمک می کند او نیاز اولیه اش را بگوید اشاره کند.

 مشکل در واضح صحبت کردن

این بیماران ممکن است در صحبت کردن مشکل داشته باشند، چون به راحتی نمی توانند عضلات دهان و زبان شان را حرکت دهند. این وضعیت دیس آتریا نامیده می شود.

. بیمار ممکن است صدای جویده جویده و نا مفهوم داشته باشد.

. ممکن است خیلی تند یا خیلی آرام صحبت کند.

. صدای بیمار ممکن است ضعیف یا زمخت شده باشد.

چند راه برای بهبود صحبت کردن

. اگر خیلی تند صحبت میکند، از او بخواهید کلمه به کلمه صحبت کند، طوری که با گفتن هر کلمه با انگشتش ضربه ای به پایش بزند. این کار به داشتن ریتم آرام بسیار کمک میکند.

. اگر خیلی کند صحبت میکند به او برای صحبت کردن زمان بدهید. این تنها راهی است که ممکن است خودش به این موضوع واقف شود.

. اگر صدایش بسیار ارام و ضعیف است، باید قبل از شروع صحبت نفس عمیق بکشد.

. اگر صدای او در کلمات جویده جویده یا نا مفهوم است، نیاز به تمرین دارد تا حرکات لب ها و زبانش را افزایش دهد. برای مثال:

تمرین لبخند

. از او بخواهید لبخند بزند طوری که دندان های بالا و پایین اش دیده شود.

. دندان ها را به آهستگی به هم فشار دهد. گردن را شل کند و از گوشه چشم نگاه نکند.

. این تمرین لب ها و چانه را قوی کرده و توانایی حرکت این عضلات را بهبود می بخشد.

تمرین بوسه

. لب ها را جمع کرده و بوسه را تمرین کند. لبها را جمع کرده و صدای بوس ایجاد کند مثل م م م م همچنین تمرین صداهای بِ بِ بِ و پِ پ پ کند.

. این تمرین ها عضلات لب را قوی کرده و به فرم دهی اصوات کمک میکند.

. بیمار زبان خود را از گوشه سمت راست دهان بیرون آورده و زبان را به مدت ۱۰ ثانیه در این قسمت نگه دارد

. سپس آن را به سمت چپ برده و در همان وضعیت به مدت ۱۰ ثانیه نگه دارد.

. بعد زبان را مستقیم بیرون آورده و برای ۱۰ ثانیه در همین وضعیت نگه دارد.

این تمرینات عضلات کناری و پشت زبان را تقویت کرده و حرکات زبان را بهبود می بخشد.

اگر بیمار قادر به خواندن باشد ممکن است بتواند پیغام هایش را بخواند و با نوشتن حروف الفبا بر روی کاغذ یک تابلو بسازد.

. با خواستن از وی برای اسمش شروع کنید تا ببینید که او قادر به استفاده از این شیوه است یا خیر.

. سپس از او بخواهید با نامه ها و دیکته کردن کلمات تمرین کند. البته به یاد داشته باشید بیماری که در دیدن یا حرکت مشکل دارد ممکن است قادر به استفاده از این شیوه نباشد.