پیشگیری و درمان سندرم سگاوا

سندرم سگاوا نوعی بیماری است که به علت نقص در انتقال عصبی ایجاد می‌شود که تحت عنوان دیستونی واکنشی دوپا نیز شناخته می‌شود و شامل انقباضات غیرارادی عضلانی، لرزش و سایر حرکات غیرقابل کنترل می‌باشد. ویژگی‌های این سندرم از خفیف تا شدید متغیر است. این سندرم تحت عنوان دیستونی واکنشی دوپا نیز شناخته می‌شود، زیرا علائم و نشانه‌های آن معمولاً با استفاده مداوم از دارویی به نام L-Dopa کنترل می‌شوند.

سندرم سگاوا

سندرم سگاوا ، به عنوان یک اختلال ارثی بسیار نادر سیستم عصبی، متعلق به گروه بزرگ ناهمگن دیستونی است. سندرم سگاوا یک دیستونی ایدیوپاتیک است، یعنی سفتی عضله بدون دلیل قابل شناسایی خارجی. اکنون مشخص شده است که این بیماری ارثی است.

تصویر بالینی سندرم سگاوا اولین بار توسط ماسایا سگاوا متخصص مغز و اعصاب ژاپنی در سال ۱۹۷۰ توصیف شد. وی همچنین تشخیص داد که این سندرم به خودی خود یک بیماری است. زیرا این سندرم شباهت های زیادی به فلج مرتعش دارد. هنوز هم اغلب با این بیماری اشتباه گرفته می شود و گاهی اوقات به عنوان بیماری غیر معمول پارکینسون شناخته می شود. با این حال ، سندرم سگاوا هیچ ارتباطی با فلج مرتعش ندارد.

علائم سندرم سگاوا

علائم و نشانه‌های سندرم سگاوا معمولاً در دوران کودکی و اغلب در سن ۶ سالگی ظاهر می‌شود. اولین علامت این سندرم معمولاً انحنای پاها به درون و رو به بالا و دیستونی در اندام‌های تحتانی می‌باشد. دیستونی در دوران نوجوانی آغاز شده با گذشت زمان به اندام‌های فوقانی نیز گسترش پیدا می‌کند و سپس کل بدن را درگیر می‌کند. افراد مبتلا به سندرم سگاوا ممکن است با کاهش یا عدم هماهنگی اندام‌ها موقع راه رفتن یا دویدن مواجه شوند، علاوه بر این، برخی از افراد مبتلا به این سندرم، مشکلات خواب یا افسردگی را بیشتر از حد معمول تجربه می‌کنند.

با گذشت زمان، افراد مبتلا به این سندرم اغلب گروهی از نارسایی‌های حرکتی به نام پارکینسونیسم را آشکار می‌کنند. این نارسایی‌ها شامل حرکات آهسته غیرمعمول (برادی‌کینزی)، سفتی عضلات، لرزش و ناتوانی در نگه‌داشتن بدن به‌طور صحیح و متعادل (بی‌ثباتی موضعی) می‌باشد.

مشکلات حرکتی مرتبط با سندرم سگاوا معمولاً با افزایش سن نیز شدیدتر می‌شود، اما در حدود سن ۳۰ سالگی این مشکلات تثبیت می‌شوند. یکی از ویژگی‌های متداول سندرم سگاوا، بدتر شدن مشکلات حرکتی در روز است و بهبود علائم در صبح بعد از خواب است.

عوارض سندرم سگاوا

سندرم سگاوا در برخی شرایط می تواند عوارض شدیدی ایجاد کند. اختلالات معمول راه رفتن به تصادف و زمین خوردن که به نوبه خود باعث شکستگی و آسیب می شود. به طور کلی، شرط باعث ناراحتی شدید جسمی می شود. همچنین علائمی مانند لرزش و سفتی عضلات ، بار روانی قابل توجهی را برای افراد درازمدت نشان می دهد. روان نیز از این بیماری رنج می برد. این موضوع می تواند به:

•  اضطراب
•  افسردگی

منجر شود. در صورت ابتلای کودکان، والدین باید خود را به طور جامع آگاه کنند تا بتوانند به فرزندان خود کمک کنند. این باعث کاهش فشار سطح و عواقب ذهنی به همین سرعت رخ نمی دهد

تشخیص سندرم سگاوا

تشخیص پزشکی به تجزیه و تحلیل و درمان این اختلال نادر کمک می کند. برخلاف سایر دیستونی ها ، می توان آن را با موفقیت درمان کرد تا مبتلایان دیگر علائمی را تجربه نکنند. برای به حداقل رساندن عوارض، بیماران باید هنگام مشاهده اولین علائم در راه رفتن احتیاط کنند. به این ترتیب می توان به موقع از حوادث و جراحات جلوگیری کرد. دارو به مشکلات جسمی کمک می کند.

پیشگیری از سندرم سگاوا

پیشگیری از سندرم سگاوا امکان پذیر نیست. وراثتی است و یک خوشه خانوادگی نیز مشاهده نمی شود. پس از اولین ظهور علائم معمول ، فقط جایگزینی مادام العمر با لوودوپا می تواند تسکین دهنده علائم باشد.

سندرم سگاوا منجر به اختلال در راه رفتن می شود. به همین دلیل برای افراد مبتلا بسیار مهم است که داروی تجویز شده را به درستی مصرف کنند. فقط با استفاده از داروی مناسب می توان در طولانی مدت با موفقیت از علائم جلوگیری کرد. مشکلات معمول حرکتی معمولاً پس از انجام فعالیت های بدنی ظاهر می شوند و پس از استراحت یا پس از یک شب آرام کاهش می یابند. به همین دلیل این خطر وجود دارد که مبتلایان این مشکل را خیلی دیر تشخیص دهند.

درمان سندرم سگاوا

این بیماری به دلیل ارثی بودن قابل درمان نیست، اما با درمان دارویی به خوبی قابل کنترل است.