داروهای درد مزمن نوروپاتیک

داروهایی که برای دردهای مزمن نوروپاتیک توصیه می شود برای سایر شرایط پزشکی نیز استفاده می شوند. در میان مؤثرترین آنها، دسته ای از داروهایی هستند که ابتدا برای درمان افسردگی به بازار عرضه شدند. نورتریپتیلین و مهارکننده های بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین مانند دولوکستین هیدروکلراید با افزایش توانایی مغز در مهار سیگنال های درد دریافتی، درد را تعدیل می کنند.

دسته دیگری از داروها که سیگنال های الکتریکی سلول های عصبی را خاموش می کند نیز برای صرع استفاده می شود. داروهای رایج عبارتند از:

• گاباپنتین
• پره گابالین
• توپیرامات
• لاموتریژی
• کاربامازپین و اکسکاربازپین به ویژه برای نورالژی سه قلو، یک نوروپاتی کانونی صورت، موثر هستند.

کرم های موضعی نوروپاتی

بی‌حس‌کننده‌های موضعی و داروهای مرتبطی که هدایت عصبی را مسدود می‌کنند، ممکن است در مواقعی که سایر داروها بی‌اثر باشند یا تحمل ضعیفی داشته باشند، کمک کنند. داروهایی که روی پوست قرار می گیرند (به صورت موضعی) عوارض جانبی کمتری دارند. چسب‌ها یا

لیدوکائین

لیدوکائین یا لیگنوکائین دارویی بی‌حس‌کننده موضعی از نوع آمینو آمیدی است که دارای اشکال دارویی مختلفی چون ویال، آمپول، پماد، افشانه و ژل می‌باشد. کرم‌های لیدوکائین که روی پوست اعمال می‌شوند می‌توانند برای نواحی دردناک، مانند دردهای مزمن موضعی ناشی از مونو نوروپاتی‌ها مانند زونا مفید باشند.

کپسایسین

یکی دیگر از کرم های موضعی کپسایسین است. کپسایسین یا کاپسِی‌سین ماده‌ای شیمیایی تند موجود در فلفل‌های چیلی است. این ماده در فلفل‌های تند (سبز و قرمز) یافت می‌شود. کپسایسین هنگامی که از فلفل استخراج شود، می‌تواند برای تسکین درد به کرم، ژل و … اضافه شود.

تاپنتادول

داروهای مخدر (افیونی ها) را می توان برای دردی استفاده کرد که به سایر داروهای کنترل درد پاسخ نمی دهد و اگر درمان های بهبود دهنده بیماری به طور کامل مؤثر نباشد. از آنجایی که مسکن‌های حاوی مواد افیونی می‌توانند منجر به وابستگی و اعتیاد شوند، استفاده از آنها باید تحت نظارت دقیق پزشک باشد. یکی از جدیدترین داروهایی که برای درمان نوروپاتی دیابتی تایید شده است، تاپنتادول است که هم فعالیت شبه افیونی و هم فعالیت مهاری بازجذب نوراپی نفرین یک داروی ضد افسردگی را دارد.

جراحی

جراحی آخرین راه حل پیشنهادی برای درمان برخی از نوروپاتی ها است. دیسک های بیرون زده (عصب تحت فشار) در پشت یا گردن که ریشه های عصبی را فشرده می کنند معمولاً با جراحی درمان می شوند تا ریشه عصبی آسیب دیده آزاد شود و بهبود یابد.

آسیب‌های یک عصب (مونونوروپاتی) ناشی از فشرده‌سازی، گیر افتادن، یا به ندرت تومورها یا عفونت‌ها ممکن است نیاز به جراحی برای آزاد کردن فشار عصب داشته باشند. پلی نوروپاتی هایی که آسیب عصبی پراکنده بیشتری را شامل می شوند، مانند نوروپاتی دیابتی، با مداخله جراحی کمک نمی کنند. جراحی‌ها یا روش‌های مداخله‌ای که سعی در کاهش درد با بریدن یا آسیب رساندن به اعصاب دارند، اغلب مؤثر نیستند، زیرا آسیب عصبی را بدتر می‌کنند و بخش‌هایی از سیستم عصبی محیطی و مرکزی بالای بریدگی اغلب به تولید سیگنال‌های درد ادامه می‌دهند. روش های پیچیده تر و آسیب کمتری مانند تحریک الکتریکی رشته های عصبی محیطی باقیمانده یا نواحی پردازش درد نخاع یا مغز تا حد زیادی جایگزین این جراحی ها شده است.

تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (TENS)

این روش یک مداخله غیر تهاجمی است که برای تسکین درد در طیف وسیعی از شرایط استفاده می شود. TENS شامل اتصال الکترودها به پوست در محل درد یا نزدیک اعصاب مرتبط و سپس اعمال جریان الکتریکی ملایم است. اگرچه داده‌های حاصل از کارآزمایی‌های بالینی کنترل‌شده برای اثبات اثربخشی آن برای نوروپاتی‌های محیطی در دسترس نیست، در برخی از مطالعات نشان داده شده است که TENS علائم نوروپاتی مرتبط با دیابت را بهبود می‌بخشد.

جلوگیری از نوروپاتی

بهترین درمان پیشگیری است و راهبردهای کاهش صدمات بسیار موثر و آزمایش شده هستند. از آنجایی که روش‌های پزشکی از شکستگی‌های ریخته‌گری گرفته تا آسیب‌های ناشی از سوزن و جراحی یکی دیگر از دلایل هستند، باید از اقدامات غیرضروری خودداری شود.

دیابت و برخی بیماری های دیگر از علل شایع نوروپاتی قابل پیشگیری هستند. افراد مبتلا به نوروپاتی باید از پزشکان خود بخواهند که استفاده از داروهایی را که به عنوان عامل یا بدتر نوروپاتی شناخته شده اند، در صورت وجود جایگزین، به حداقل برسانند.